Tomasz Kudelski — kompozytor, perkusista związany od początku z warszawskim zespołem Love De Vice, z którym nagrał dotychczas 3 albumy studyjne oraz jedno wydawnictwo koncertowe. 

W lutym tego roku ukazał się jego pierwszy solowy album „Call the Distant”.

„Call The Distant” to album o wyjątkowym, międzynarodowym rodowodzie. W pracach nad płytą wzięli udział artyści, muzycy i inżynierowie dźwięku pochodzący z Polski, Hiszpanii, Kuby, Wielkiej Brytanii i USA. Nagrania prowadzone były w Polsce oraz USA, jednak główną ich część zrealizowano na Majorce, z towarzyszeniem symfoników Palma de Mallorca, stolicy archipelagu Balearów.  Pomysłodawcami projektu są autor muzyki Tomasz Kudelski oraz producent Jacek Szabrański. 

Z okazji premiery winylowej wersji albumu ukazał się teledysk do utworu „Road to Oriènt” zrealizowany częściowo na Majorce i na … warszawskich Siekierkach.

Płyta „Call the Distant” jest już od kilku miesięcy na rynku i właśnie ukazała się jej winylowa wersja. Czy lubisz brzmienie takiego nośnika?

Tak. Brzmienie tego nośnika jest trochę inne cieplejsze i bardziej organiczne. Odtworzenie płyty winylowej to trochę taki rytuał. Nie odpalisz jej ze smartfona w trakcie odkurzania, czy mycia naczyń. Wymusza skupienie oraz stworzenie pewnej atmosfery nakierowanej właśnie na odbiór muzyki. Tak więc cała otoczka tego procesu niejako wymusza bardziej świadomy i intymny sposób obcowania z muzyką. Wyobrażam sobie, że moja muzyka wymaga pewnego skupienia, ona ma trochę kontemplacyjny charakter i myślę, że po prostu pasuje do winylowego formatu. Wtedy, kiedy możesz skoncentrować się tylko na tej jednej czynności, można łatwiej dostrzec barwność i wielowymiarowość świata dźwięków na „Call the Distant”.

Czy sam kolekcjonujesz winyle? Czy masz jakieś unikatowe egzemplarze? / Ulubione tytuły?

Nie, nie jestem kolekcjonerem, ale najważniejsze dla mnie albumy posiadam też w wersji winylowej. Mike Oldfield “Tubular Bells”, Deep Purple – “Perfect Strangers”, czy “Sarabande” Jona Lorda.

Jak czujesz się solowo na muzycznym padole? W końcu znamy Cię z wieloletniego udziału w projekcie Love De Vice 😉

Jest to w pewnym stopniu samotność długodystansowca. Przyszła mi do głowy analogia z maratonem. Wszystko trwa bardzo długo, jesteś trochę w tym wszystkim trochę sam, wprawdzie jest sztab ludzi, który ci pomaga, ale koniec końców to ty musisz dobiec do mety i wtedy na mecie czeka olbrzymia satysfakcja. Nie jestem typem charyzmatycznego leadera, który pociąga za sobą tłumy, tak więc praca zespołowa jest dla mnie bardziej naturalna i tak też powstawał ten projekt, którego zamysłem od początku była kolaboracja z producentem Jackiem Szabrańskim i jego wkład w powstanie tej płyty jest nie do przecenienia, choć koniec końców to moje nazwisko jest na okładce i wszystko idzie trochę na mój rachunek. Lista osób, które przyczyniły się do powstania płyty, jest dużo dłuższa i każdy z muzyków grających na płycie ją na swój sposób kształtował i redefiniował.

Czy masz zamiar ponownie wskoczyć w buty członka zespołu i demokratycznie tworzyć materiał, czy po takiej niezależnej produkcji, jaką jest Twój album, może to być trudniejsze?

Nie powinno być z tym problemu. Ja dostrzegam olbrzymią wartość w działaniu zespołowym. Bardzo dużo osób było zaangażowanych w projekt „Call the Distant” i każda z nich oddała tej płycie trochę swojej artystycznej duszy, powodując, że ten album jest taki, a nie inny.
Zazwyczaj mało osób słuchając gotowej płyty, zdaje sobie sprawę, jak wiele rzeczy jest dziełem zbiegu okoliczności, przypadku, czy konsekwencją uchwycenia pewnego magicznego momentu, który pojawia się nagle tu i teraz i jest unikalny. Wydaje się, że to są tylko dźwięki, matematyka można je dowolnie reprodukować i powtarzać, ale w praktyce często tak nie jest, nagle pojawia się element magiczny, następuje koniunkcja emocjonalnego zaangażowania i słyszysz, że to jest właśnie to, jeżeli jesteś w stanie ten moment uchwycić, zarejestrować to pozostanie na wieki, jeśli nie to odejdzie w ulotną nicość niepamięci.

Winylową wersję albumu promuje piękny klip do utworu „Road to Oriènt”. Czy To też Twoja własna autorska wizja ilustrowania muzyki?

Moja muzyka ma silnie ilustracyjny charakter. Jest trochę jakby muzyką do nieistniejącego filmu.
Nagrania płyty odbywały się na Majorce w górskiej wiosce Bunyola. Prowadzi z niej przez przełęcz droga do miejscowości Orient.
Po całotygodniowej sesji nagraniowej w sobotę rano znalazłem chwilę, aby pobiegać i pobiegłem do Orientu – 18 kilometrów tam i z powrotem i był to zjawiskowy bieg, który na zawsze będzie ze mną. Połączenie wybuchu nagromadzonych emocji, endorfin oraz pięknej górskiej przyrody i słonecznego poranka. Po tym doświadczeniu jeden z utworów nazwałem „Road to Oriènt”.
Teledysk jest pewną artystyczną metaforą tego biegu a sama droga do Orièntu jest głównym bohaterem tego obrazka.

Czy doczekamy się koncertu promującego album?

Myślę, że tak. Nie jest to proste z wielu powodów, ale ja już przyzwyczaiłem się do tego, że w tym projekcie, nic nie jest proste, więc trzymajcie kciuki za powodzenie.

Czy w Twojej głowie brzmią już dźwięki nowych utworów? Idziesz dalej za ciosem? 

Tak – przez kilka miesięcy po realizacji czułem taką pustkę, ponieważ wciąż, żyłem dźwiękami z „Call the Distant” a, teraz zaczynają pojawiać się nowe dźwięki, które może gdzieś, kiedyś znajdą swoje ujście.

Album można zamówić przez stronę https://tomekkudelski.com

https://www.youtube.com/channel/UCFNfmc9sdDu57-kI4tPikVQ
https://www.facebook.com/kudelski/
https://www.instagram.com/kudelski_music/